Πάντα βρέχει

Εκεί που «Πάντα Βρέχει», οι καταρράκτες δεν σταματούν να κυλούν. Άλλοτε ορμητικά και άλλοτε γαλήνια, τα νερά του Κρικελλοπόταμου κάθε φορά «ζωγραφίζουν» ένα διαφορετικό σκηνικό για τους ορκισμένους fans του river trekking, ενώ αποκαλύπτουν στους αμύητους τα ανομολόγητα μυστικά της άγριας φύσης στην Ευρυτανία.

Τρία πράγματα έρχονται στο νου όταν ακούμε για την Ευρυτανία^. το χιονοδρομικό κέντρο στο Καρπενήσι, το μοναστήρι της Παναγιάς Προυσσιώτισας και το παραμυθένιο φαράγγι Πάντα Βρέχει.

Ως τρελό νιάτο εγώ και αθεράπευτο ο Hercules, ομολογουμένως λίγο μας ενδιέφεραν ο θρησκευτικός τουρισμός και το snowboard που, άλλωστε, δεν ήταν ακόμα η εποχή του. Η ανυπομονησία να «βραχούμε» επιτέλους στα παγωμένα νερά του Κρικελλοπόταμου μάς είχε καταβάλει. Το δημοφιλές φαράγγι μεταξύ των χωριών Ροσκά και Δολιανά (ή Στουρνάρα) στο νότιο τμήμα της Ευρυτανίας, μας περίμενε…

Μετά τις απανωτές αναβολές -λόγω του καιρού- που καθυστερούσαν την κατάβασή μας στο Πάντα Βρέχει, η ιδανική, ηλιόλουστη μέρα για river trekking έφτασε! Οδηγός μας δεν ήταν άλλος από τον οικοδεσπότη μας στον ξενώνα «Νηνεμία», Αντώνη Γρυπάρη -οφείλω να ομολογήσω ότι η λαχτάρα του ήταν μεγαλύτερη από τη δική μας, αλλά το συναίσθημα αποδείχθηκε άκρως μεταδοτικό.

«Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται», και η μορφή του extreme sport maniac Αντώνη να χτυπά την πόρτα μου με την ολόσωμη super κολλητή στολή του ήταν ό, τι έπρεπε για να μου φτιάξει τη διάθεση. Φυσικά, για γέλια ήταν και η αφεντιά μου με την ισοθερμική φορεσιά «a la cat woman του βουνού»… Εφοδιασμένοι με τα απαραίτητα snacks που η ακούραστη σύζυγος του συνοδού μας -Ντέμη- μας είχε ετοιμάσει, κινήσαμε προς εξερεύνηση της μαγευτικής «φωλιάς», του φαραγγιού που σχηματίζει ο Κρικελλιώτης με το διάσημο όνομα «Πάντα Βρέχει».

«ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ» ΤΗΝ ΚΑΛΙΑΚΟΥΔΑ
Με αφετηρία το Βουτύρο κινηθήκαμε στον κεντρικό άξονα Καρπενησίου-Προυσσού και στρίψαμε αριστερά, στην πινακίδα που γράφει «Πάντα Βρέχει». Περάσαμε μέσα από το Μεγάλο Χωριό και ακολουθήσαμε ανοδική πορεία, διασχίζοντας την καταπράσινη ράχη του επιβλητικού όρους Καλιακούδα. Πανύψηλα έλατα συνόδευαν τα χιλιόμετρα που μανιωδώς «καταπίναμε» σε κάθε απότομη στροφή, και οι ξυλοκόποι -με το γιγαντιαίο όχημά τους να ανακόπτει την πορεία μας- λίγο κατάφεραν να «χαλάσουν» το κατάφυτο σκηνικό…

Ο αέρας γινόταν όλο και πιο δροσερός, κλείσαμε ερμητικά τα παράθυρά μας και η κορυφή της πανέμορφης οροσειράς εμφανίστηκε πανηγυρικά. Στην απαραίτητη στάση για ρέμβη και φωτογραφίες αποκαλύφθηκε ένα μοναδικό θέαμα· μια «θάλασσα» από βουνά ξεδιπλωνόταν μπροστά στα αχόρταγα μάτια μας και ακόμη μία φορά νιώθαμε ευγνώμονες που έλαχε σε μας ν’ «ανακαλύψουμε» μέσα σε λίγες μόνο μέρες την πανέμορφη Ευρυτανία.

Κατηφορίζοντας την απότομη πλαγιά -για να περάσουμε στην άλλη πλευρά του βουνού-, συναντήσαμε μια ταμπέλα που έγραφε: «Ο ΜΥΛΟΣ ΤΩΝ ΔΟΛΙΑΝΩΝ λειτουργεί κανονικώς οξαϊον ολίγο… κ ο μυλωνάς καλός». Παρόλο που προετοιμαστήκαμε ψυχολογικά να τον παρακολουθήσουμε «σε δράση», ο ίδιος ήταν άφαντος, ο δε μύλος πιθανότατα δεν λειτουργούσε…

Επόμενη στάση τα Δολιανά, με τα λιγοστά σπιτάκια και τον μοναδικό κάτοικο-φύλακα του χωριού. Στο προαύλιο της εκκλησίας μάς περίμενε μία ακόμη στιγμή ανάπαυλας, με φόντο τα κυματιστά βουνά να «γεμίζουν» τον ορίζοντα. Πολύ κοντά πια στο Πάντα Βρέχει, η κρεμαστή γέφυρα της Ροσκάς μάς «έκλεινε το μάτι» από μακριά και χάριζε και στους τρεις μας -επίδοξους φωτογράφους- μια επιπλέον λήψη.

ΣΤΗΝ ΚΟΙΤΗ ΤΟΥ ΚΡΙΚΕΛΛΟΠΟΤΑΜΟΥ
Εκεί όπου η γη γίνεται επίπεδη και το φαράγγι Πάντα Βρέχει αποκαλύπτει δειλά δειλά τα μυστικά του, μια τελευταία «επίδειξη» με τον πρωταθλητή της ημέρας, το ακαταμάχητο jeep μας, ήταν απολύτως αναγκαία. Άλλωστε, κατάφερε να ολοκληρώσει μια δίωρη κακοτράχαλη διαδρομή μόνο σε 60 λεπτά! Τσαλαβουτήσαμε, λοιπόν, ως την αντίπερα όχθη του Κρικελλοπόταμου για να διώξουμε από πάνω του -με στυλ- το χώμα της 23 χλμ. διαδρομής, και προετοιμαστήκαμε για μια ανεπανάληπτη περιπέτεια…

Απόλυτος σύμμαχός μας οι ολόσωμες στολές, μια αλλαξιά στεγνά ρούχα για το τέλος, ένα ψηλό ξύλο-μάρτυρας του απρόβλεπτου βάθους του νερού, (πολλές φορές η στάθμη του φτάνει μέχρι το στήθος) και πάρα, μα πάρα πολλή όρεξη για εξερεύνηση – που αν δεν την είχαμε σίγουρα θα προέκυπτε, αφού δεν λένε άδικα ότι «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη»…

Η κρεμαστή γέφυρα μάς «κοιτούσε» πλέον από ψηλά και κάναμε προσεκτικά τα πρώτα βήματα πάνω στις εξέχουσες πέτρες του ποταμού, ώστε να καθυστερήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την αναπόφευκτη ψυχρολουσία!

Το θέαμα του στενότερου περάσματός του, ανάμεσα στα όρη Πλατανάκι και Καλιακούδα, μας χάριζε εικόνες μοναδικού κάλλους…

Κατακόρυφα βράχια έγερναν προκλητικά και «αιωρούνταν» σε απίθανους σχηματισμούς πάνω από τα κεφάλια μας. Άγρια φυτά ξεπετιόνταν από ρωγμές ολόγυρά μας, τα ζώα του δάσους φοβισμένα έκαναν την εμφάνισή τους και ακουγόταν ο ήχος από τα ορμητικά νερά.

Αλλεπάλληλοι καταρράκτες «έσταζαν» ασταμάτητα από ψηλά σε ένα αέναο παιχνίδι νερού, πέτρας και βλάστησης, και καταλάβαμε αμέσως γιατί σε αυτό το φαράγγι η βροχή δεν σταματά ποτέ. Ακόμα πιο βαθιά στην κοίτη του Κρικελλιώτη το ποτάμι καταλήγει σε μια ονειρική γαλάζια λίμνη. Απολαμβάνοντας την εξωτική εικόνα, σκέφτομαι ότι τα μικρά βατράχια, τα καβουράκια και τα άλλα μικροσκοπικά ζώα που ζουν εδώ τη νύχτα θα γίνονται ένα με τις νεράιδες, τα ξωτικά και όλα τα παραμυθένια πλάσματα, τα οποία -αν υπήρχαν στην πραγματικότητα- σίγουρα θα βρίσκονταν κρυμμένα σε κάποια μαγική σπηλιά του εντυπωσιακού Πάντα Βρέχει…

από travelstyle.gr